Nuttige Idioten (2015) / Herdrukt als Voor het volk (2016)
Literatuurplein:
Nuttige idioten : voor, na en door de Muur is de volledige titel van haar nieuwe boek. In vijfentwintig korte, columnachtige hoofdstukken levert Els de Groen haar bijdrage aan de discussie hoe het nu verder moet. Door gebruik te maken van al haar eigen ervaringen en, niet te vergeten, de nodige humor, schetst De Groen de ontwikkelingen sinds het vallen van de muur. Haar nuchterheid is daarbij kenmerkend. In 2004 wordt De Groen een MEP, een Member of European Parliament. Veelbetekenend is haar reactie op haar functie: Wie graag buiten de deur eet of zich graag laat wiegen op de beweging van treinen en vliegtuigen heeft een afwisselende baan. Parlementariërs echter die ook nog iets willen veranderen, hebben het een stuk zwaarder.
Ezra de Haan, schrijver, dichter en journalist.
Brabants Dagblad:
Vanuit de vele ervaringen die ze her en der opdeed, schreef auteur Els de Groen een nieuw essay met de titel ‘Nuttige idioten’. Ze gaat in het boek in op grensoverschrijdende problemen uit het heden, waarbij ze ook een spong naar het verleden maakt.
Mari van Rosse
Wakker vallen (2018): eerste dichtbundel met eigen olieverfillustraties
Poëzie-Leestafel:
Een mooie volwassen bundel van een begenadigd dichter.
Karel Wasch
Extaze:
Eenvoudig taalgebruik, heldere beelden, grote betrokkenheid bij mens en maatschappij. Met mescherpe formuleringen geeft De Groen commentaar op de wereld om haar heen.
Felix Monter
Meander:
De titel Wakker vallen had ook Wakker schudden kunnen zijn. De bundel heeft me meermaals overtuigd van Els de Groens dichterschap, maar een wat minder kleurrijke en overvolle bundel was het woord ten goede gekomen.
Romain John van de Maele.
Biblion:
De stijl kenmerkt zich door een spel dat de schrijfster speelt met taal en door ideeën die de gedichten verwoorden en die oproepen om herkenbare zaken vanuit een ander perspectief te bekijken.
E. Miranda
Wouter van Heiningen:
Deze bundel bevat vele kleine schilderijtjes in woorden in gewone taal met hier en daar een twist. Els haar belezenheid en haar woordenrijkdom maken haar poëzie interessant en genietbaar.
Hebben mollen weet van zonsondergangen? (2020) met cartoons, in kleur en zwartwit, van Len Munnik
Trouw:
Poëzie waar je geen genoeg van krijgt.
‘Met oren als schotelantennes (…) / sociale vaardigheden en / een olifanengeheugen / is iedere dikhuid geschikt om / te solliciteren naar het ambt / van Secretaris-Generaal van / de Verenigde Naties.’
Dat lees ik in de dichtbundel van Els de Groen, over dieren (uitg. In de Knipscheer, € 18,50). Die heb ik in een maand uitgelezen, wat betekent dat ik tweeënhalf gedicht per dag las, voor mij een ongekenbde dosis poëzie. De Groen doet dan ook mooie observaties en ze stelt originele vragen over het ogenschijnlijk vanzelfsprekende.
Koos Dijksterhuis.
De auteur:
‘Zorgvuldig gecomponeerde mini-verhaaltjes.’ In deze fraaie bundel regeren de dieren.
Frans August Brocatus
Meander:
In de bundel Hebben mollen weet van zonsondergangen? maken we kennis met allerlei dieren die ze op een originele manier weet te typeren. Ze heeft uitvoerig het gedrag van dieren geobserveerd en geeft aan die observaties een talige draai. De bundel is mooi vormgegeven met illustraties van Len Munnik die onlangs de Inktspotprijs 2020 won.
Maurice Broere.
Interview in magazine Werelddier, World Animal Protection
Tuig (1995), heruitgegeven als Mijn buren, mijn vijanden (2001)
Stichting NBLC:
Een aangrijpend verhaal van vijf jongeren die op de vlucht zijn voor de krankzinnige oorlog in hun land. De tocht is tegelijkertijd een zoektocht naar de oorsprong van de ellende. De moeizame verhoudingen, de verschillende godsdienstige en politieke achtergronden worden goed beschreven. In het goed gecomponeerde verhaal is de geschiedenis van de Bogomielen op een interessante manier verweven.
Trouw
Tuig is een waarachtige, politieke jeugdroman die glashelder laat zien wat oorlog betekent voor jongeren van nu die geen boodschap meer hebben aan simpele vijandbeelden.
Lieke van Duin.
Status:
Het boek leest soms als een spannende avonturenroman, maar daarvoor zijn de vragen en het verdriet te reëel en echt omschreven. Tuig getuigt van een grote liefde voor en kennis van de cultuur en geschiedenis van dit land waar een waanzinnige oorlog raast. Wie het boek gelezen heeft, kan misschien een beetje meer begrijpen en meeleven.
Fronnie Biersma.
Hart van Holland:
De schrijfster lijkt mee te vluchten, ook op zoek naar een antwoord op de vraag van alle kwaad. Els de Groen geeft daar geen antwoord op, kan dat ook niet. Maar ze geeft wel stof tot nadenken.
Julia Pengirin.
Politieke en Sociale vorming:
Een geslaagde poging om jongeren via een realistisch verhaal een beeld te geven van de absurde en gruwelijke situatie in Bosnië.
Wolter Blankert.
Algemeen Dagblad:
Tuig is geschreven vanuit betrokkenheid bij het lot van anderen, mooi van taal en geraffineerd gecomponeerd.
Joke Linders.
Groninger Dagblad, Tubantia, Rotterdams Dagblad:
Els de Groen is er in geslaagd een meeslepend en realistisch boek, maar gelukkig niet moraliserend boek te schrijven.
Alice Plekkenpol.
Leeuwarder Courant:
Tuig maakt meer duidelijk over wat zich afspeelt in Bosnië dan tientallen krantenberichten.
Marja Boonstra.
Stichting Nederland – Kroatië:
Een schitterend en tragisch boek waarin de Nederlandse lezer een authentieke sfeer kan aanvoelen die voorkomt uit beleefde ervaringen van de schrijfster.
Ivan Kantoci.
Vernieuwing:
Dankzij De Groens vermogen levensechte karakters te schetsen is het een actuele verontrustende en vooral goed geschreven roman die je in de handen van veel jongeren zou wensen.
Klapper:
Een waardevolle, aangrijpende jeugdroman, in een vaardige taal zonder overbodige franjes.
Luce Ruten.
Childrens literature:
No roof in Bosnia breaks through the barricades of silence to extend a kind and thoughtful hand both the watchers and the watched.
Gaye Hicyilmaz.
The Guardian in Childrens book of the week:
This could easily have been a why-can’t-we-all-just-love-one-another book. It is much stronger than that. he teenagers are sharply characterised, and the tensions -sexual as well as ethnic – are allowed to emerge clearly. Without support from the Foundation of Dutch literature and The Arts Counsil of England it would not exist at all. Good: let’s have more stories from Europe, soon”.
Philip Pullman.
Best books of 1998, Junior Education:
No roof in Bosnia captures like no other book the futility and heartache of ethnic intolerance. Un unforgettable book in which fully-rounded characters, pacy adventure and a strong sense of place create a powerful and realistic story to challenge and extend children’s thinking.
Anne Faundez.
School Librarian:
Foreign children’s books in translation do not usually achieve wide readership in Britain, but this story of the Bosnian conflict, translated from the Dutch strongly deserves a place in British schools.
Peter Hollindale.
Main-Post:
Ein wichtiges Buch, das durch die Schleier der anonymen Kriegsberichterstattung den Blick auf Einzelschicksale wirft.
Gernot Körner.
Eselsohr:
Ein beachtenswerter Versuch, Zeitgeschichten literarisch zu verarbeiten und in der Literatur für Jugendliche moderne Erzählformen zu verwenden”.
Gudrun Stenzel.
Tagesspiegel Berlin:
Els de Groen predigt und belehrt nicht, sondern erzählt nüchtern und spannend. Sie kennt Bosnien und hat dort zugehört. Paul Stoop
Berner Zeitung:
Sie baut wichtige historischen Hintergründe mit in ihre Geschichte ein, rollt Fakten auf, bevor sie sich ans entwickeln eines neuen Weltbilds macht.
Renate Grubert.
Lübecker Nachrichten:
Das Buch lebt von einem interessanten Thema und von einer anschaulichen und flüssigen Erzählungsweise, die den Leser stark beeindruckt.
Doris Buske.
Taschenbuch des Monats:
Els de Groen beschreibt ergreifend das ganze Spektrum von Leid, Elend, Verzweiflung und Angst.
Die Rheinpfalz:
Sie schreibt auf verschiedenen Handlungsebenen spannend, jedoch nie reisserisch. Eindringend und Überzeugend.
Gerhild Wissmann.
Heilbronner Stimme:
Lässt sich ein so schauderhaftes Ereignis wie der Krieg im ehemaligen Jugoslawien überhaupt in einem Jugendbuch behandeln? Die niederländische Autorin Els de Groen beweist: Es geht.
Siegfried Lambert.
Augsburger Allgemeine:
Die Autorin hat jede Menge Hintergrundinformationen in ihren Roman gepackt. Dennoch hat der Leser nicht das Gefühl, mit unnötigem Wissen befrachtet zu werden.
Kölnische Rundschau:
Äusserst realistisch wird die Situation der Jugendlichen und der politischen Verhältnisse geschildert, ohne dass sich die Autorin in Schuldzuweisungen verheddert.
Foto: Enkele van de jongeren uit (toen nog) Joegoslavië die me tot het schrijven van het boek inspireerden.
De bruidskogel (1999)
Stichting Nederlandse Bibliotheek Dienst:
Fascinerende roman waarin zowel de geschiedenis van de Albanezen als de waarde van de begrippen eer, wraak, gastvrijheid raak is beschreven.
Dr. H.W. Bomert.
Brabants Dagblad:
Verzoening, daar gaat deze goed gecomponeerde, mooi en mild geschreven roman over.
Brigitte Jonkers.
Lees:
De roman van De Groen biedt een verhelderende kijk op het leven in een gedeelte van ‘ons’ Europa dat we niet kennen, waar we zelfs niet bij stil staan.
Sophie van de Wouw
Het Nieuwsblad:
Els de Groen schreef met de Bruidskogel een doorleefde roman. Dat ze Era’s verhaal vertelt, tegen de achtergrond van haar persoonlijke ervaringen in dit intrigerende land voel je, op elke pagina van deze roman. De roman van De Groen biedt een verhelderende kijk op het leven in een gedeelte van ‘ons’ Europa dat we niet kennen. De samenvattende moraal van dit boek wordt door Era in haar scriptie aangegeven: ‘Wie zijn kwetsuren koestert, wordt nooit meer echt gezond’.
Sophie van der Wouw.
Balkan Bulletin:
Wat ik erg goed vind is dat ieder hoofdstuk begint met een citaat uit de Kanun. In de loop van de roman leer je waardering op te brengen voor de straffe wetten. Je ziet een land in chaos en beseft dat de Kanun daarin orde brengt. Ik vind dat Els de Groen er knap in slaagt om de onbekende wereld van Albanië over te brengen.
De Morgen:
De Bruidskogel is een roman die een treffend beeld geeft van een samenleving die Els de Groen goed kent.
Piet de Moor.
Internationale samenwerking:
De Groen heeft zich niet vertild aan deze roman, omdat zij haar kennis van en ervaring over de gecompliceerde Albanese cultuur niet als een soort colleges in het boek verwerkt heeft.
Peter van Beek.
Vrij Nederland:
Echt aangrijpend is de Bruidskogel niet, wel interessant.
Piet de Moor.
HN-Magazine:
De Groens proza is als de trein die haar van Tirana naar de geboortegrond van haar vriend Skënder brengt. ‘Traag bladert hij door een boek met prenten van tabaksvelden, graanakkers en vee’. Eenmaal op stoom is hij echter niet meer te stoppen.
J.R.
Foto: Els de Groen, Albanië 1995, een van de vele bunkers, omgebouwd tot strandpaviljoen.
- 1
- 2